Adventstid



Då er adventstida i gang, og me prøver så godt me kan å halda på norske juletradisjonar sjølv om sola skin ute og det er nydeleg badevér. Adventslysa vert dermed tent kvar søndag (rett nok kvite adventslys, sidan lilla var umoglege å få tak på), og det manglar ikkje mykje før dei 7 sortane er i boks. Kamerunarane synest det er superrart at me har byrja å laga julekaker allereie, dei byrjar visst ikkje før sjølve julekvelden (!), men me har då likevel klart å dra med oss eit par på litt kjevling.

Me har til og med laga vår eigen marsipan, heilt frå botnen av, som me deretter har duppa i flytande sjokolade og putta i kjøleskapet. Med andre ord klarar me oss strålande utan både Freia og Minde. (OK, så har me duppa nokre av marsipankulene i freia melkesjokolade sendt frå Norge. Men det er ikkje poenget. Andre halvparten er duppa i ekte, lokal kokesjokolade, noko som vart minst like godt.)

Til og med adventskalender har me fått til. Barnas superjul vert vist kvar kveld nede hos familien Hjorteland, og deretter slår me til med Jesus & Josefine hos eittåringane og haldingane (altså oss).
Så no ventar eg berre på at mamma, pappa, Gustav og Anna kjem med pinnekjøtt, så er jula sikra.




Ingen advent utan kakemenn (som forresten alt er åte opp)...


 

...og Oslo Gospel kor.

 

Så effektiv var kakemannbakinga.

 

Eg laga kakemanndeig for første gong, og eg
glømte sjølvsagt å tilsetja bakepulver (som igjen
var ein erstatning, saman med litt salt, for hornsalt).
Ein sterk gut måtte då til for å blanda pulveret i ein
kjøleskapkald kakemanndeig. Benjamin og Øystein
sende straks Alex ut på kjøkkenet.

 

Øystein prøver å lata som om han som har laga julemarsipanen.



Dette biletet lyg litt mindre. Brit har óg laga
krumkaker, forma med ei glasbrusflaska. I Afrika
bruker ein det ein har tilgjengeleg.





Alle samlar seg rundt ein pc-skjerm for å sjå Jesus & Josefine.



Rastafletter og tradisjonelle klær på hausttakkefest!



Marit og Brit er godt fornøgd med sine nye tradisjonelle
klær. Brit er forøvrig ein av dei to Hald-studentane, og ho
og Øystein skal bu saman med meg og Benjamin fram til April.



Det tok tre månadar, og ein god del overtaling frå Brit si side, å byggja opp nok mot. Men så var det på plass - både rastafletter og tradisjonelle klær. Kjolen skal eg ærleg innrømma at eg syntest var ganske fin, og mamma har gitt klar beskjed om at då, ja då har eg vore her for lenge. Rastaflette vert skrytt av fleire gongar dagleg, og eg byrjar nesten sjølv å tru at eg passar det. Dessverre var det nok ikkje verd arbeidet; 8 timar, high school musical (etter ynskje frå ei av flettarane) og ein haug med friendsepisodar tok det før flettene var på plass. Og no har eg snart halde på like lenge for å få dei ut; noko mindre effektivt og langt frå ferdig, men i det minste har eg ein utruleg kul lykketroll-sveis!

Kjolen klarte sydama å få klar til hausttakkefesten, og klesdrakta mi vart difor ikkje noko dårlegare enn dei nasjonale sin, då misjonærane, i likhet med andre grupper, dansa inn i kyrkja med pengegåva.

Her vart eg, 100% ufrivilleg, tvinga til å gå først medan me sang "jeg løfter mine øyne opp til fjellene". Alle som nokon gong har sett meg dansa, har nok god forståelse for at vår dans gjennom kyrkja var overstått på cirka ein tredjedel av den tida alle andre brukte.

Men i det minste var det ein god del jubel då me dansa, nesten like mykje som då ei anna gruppe kom dansande inn bærande på ei levande gås. (Gåver i form av mat og materielle ting er nesten like godtatt som pengar.)

Då alle gruppene hadde fått dansa inn med sitt bidrag, trilla ein inn ei tavle. Her var det teikna opp ein tabell, slik at ein kunne sjå kor mykje dei forskjellige gruppene hadde gitt i 2010 i forhold til 2009. Det var store summar som var samla inn; kamerunarane legg av pengar til denne dagen gjennom heile året, og kyrja får på ein morgon inn 25% av dei årlege inntektene sine. Heldigvis slo årets misjonærar fjorårets med heile 7000 CFA.



Oversikta over kor mykje dei enkelte gruppene
har gitt. Både i år og i fjor.



Her har me gjengen på hausttakkefest, bortsett frå Hanne og Eivind som sit
bak kamera. I dag har me diverre køyrd Gunn Helen og Kåre (nærast) til toget,
og snart forsvinn både Hanne og Eivind og sykepleiarstudentane. Så då vert
det berre oss eittåringar og haldstudentane igjen, som norske ungdommar i
N'Gaoundéré. Kanskje me vert nøydd til å få oss kamerunske vener?

Rastaflettene fekk óg tatt turen til Tellofossen, der det seiest at den første
Tarzanfilmen vart spelt inn. Dette har, etter nærare undersøkingar, vist seg
å vera feil, men det kunne like så godt vore sant.

Det var 8 lange timar då flettene skulle verta til! Her jobbar Odette og Sydony
på spreng, medan veslesystera til Odette hjelper til.

Tidenes skuffelse

Det var to svært triste eittåringar som for ei veke sidan måtte konstatere at noko fotballkamp vart det ingenting av, på tross av at billettane våre vart revne i to. Då me endeleg hadde komen til stadion, og attpåtil hadde fått billettane i handa, turte me endeleg å gleda oss skikkeleg; no skulle me verkeleg på landskamp.

Men i inngangen fekk me klar beskjed om at her var det fult, og me vart sendt til dei "billigaste" plassane, på tross av at me hadde dei nest beste billettane. Men gjennom den billigaste inngangen kom me ikkje lenger enn inn i gangen på stadion. Og sjølv om Benjamin meinte han kunne sjå minst 10 grasstrå, vart fotballkampen observert på ein TV på hotellet. Men i det minste kunne me høyra jubelet frå stadion då det var scoring.

Bortsett frå dette lite behagelige møtet med den afrikanske kulturen (usikker på om eg skal dra det så langt som å kalla det korrupsjon, men billettsalget vart i alle fall ikkje begrensa av plassar, men heller av kor mange som ynskte å kjøpa) har me hatt ein svært bra haustferie. Turen gjekk til Garoua (her finnest den einaste grasbanen i Kamerun, og den fekk eg nesten sjå), deretter Rhumsiki (med gåtur til Nigeria) og til slutt Maroua.

På markedet i Maroua fekk me erfara dei mest innpåslitne selgarane til no, og eg kjøpte meg vekk frå meir enn ein av dei. Så eg kom heim med, blant anna, tre puslespill over Afrika - som eg alt har to av frå før. Til gjengjeld har eg endeleg, etter 2,5 mnd, begynt å få dreisen på pruting.

Dette er det næraste eg har komen ekte norsk melkesjokolade i Kamerun. (Sjølvsagt bortsett frå den mamma, pappa, farmor, farfar, Åshild og Olga har sendt meg. Og den Olaug, ein av misjonærane, gav meg då fransktimane byrja å verta verkeleg tunge.) I dyrehagen i Garoua såg me nemleg ein ekte marabustork!

Eit augnblink av mine ti minutt i Nigeria. Toppen eg held på fekk me tilbod om å bli guida opp på av servitøren på hotellet, men dessverre var det naudsynt med klatreerfaring. Dessutan er det litt risikabelt i regntida; dersom det byrjar å regna, vert alt glatt og sleipt og ein må ganske enkelt venta med å klatra ned att til fjellet vert tørt.

Haustferie!

Då går turen mot Garoua, Maroua, moglegeins landskamp i fotball og enda meir moglegeins same hotell som Kamerun sitt landslag!

Leirliv i Kamerun

I helga var det "bli-kjent-leir" for koret Gospel Singers, og eg og Benjamin var klar for 48 timar med total språkforvirring. Drøye to timar etter planlagt avreisetidspunkt (det regna, elles ville det nok ikkje ha vore meir enn éin time forsinking), reiste me fredags kveld mot ein skule i N'Gaoundéré. Turen skulle i utgangspunktet gå til Mballang, men 1,5 timar etter planlagt avreise, viste det seg at transporten vart for dyr. Eller at det regna for mykje. Eg fekk aldri heilt tak på kva grunnen eigentleg var, men i alle fall endte me opp sovande på gulvet på ein husmorsskule.

Dei lokale tar seg svært godt av oss kvite, og det var utrulig viktig for dei at eg brukte myggnett medan eg sov. For dei gjer det nemlig ingenting å bli stukken, men eg kjem til å få malaria. Alt dette vart sagt til meg på fransk, noko eg er godt fornøgd med å ha forstått. Det endte sjølvsagt med at 3-4 afrikanarar styrte, ordna og lette etter ein spiker, så eg skulle vera godt beskytta mot mygg.

Men sjølv om dei tar godt imot oss, vart det nokre sjokk i løpet av helga. Det første kom då eg fredags kveld hadde fått tak i programmet for leiren. Her var det satt opp vekking kl !!05.00!! om morgonen. Dette sjølvsagt for at me skulle vera klar for bibeltimen ein eller anna gong mellom kl 06.00 og 07.00. Eg prøvde desperat å forklara ein av ledarane at vekking så tidlig = soving på bibeltimen. Men akkurat det hadde han svært vanskelig for å forstå.

Det andre sjokket kom lørdags morgon. Då hadde ein bestemt seg for å ta inn alle mobilane, for å sleppa teksting, speling etc. under samlingane. Akkurat dette i seg sjølv var ikkje så særleg "unormalt", det som var verkeleg sjokkerande, var at alle saman leverte inn telefonen sin. I Noreg ville vel rundt 90% ha sluntra unda, og eg skal ærleg innrømma at eg lenge var inne på tanken. Så lenge at eg, så diskrét eg berre kunne, hadde gøymd mobilen godt under pulten. Men samvitet tok til slutt overhand, og eg leverte inn telefonen min som siste mann. Sjølv om eg nok var første mann til å henta den igjen, ei god stund før alle andre.

Det tredje sjokket kom søndags morgon. Me skulle på gudsteneste i ei kyrkje som låg like bortanfor skulen me sov på, og planen var å synga eit par-tre songar. Sidan eg og Benjamin berre har vore på to øvingar tidlegare, og det tar meir enn som så å læra seg ein haug sangar på eit språk du ikkje forstår bæret av, samtidig som du smiler, klapper sære taktar og dansar forskjellig dans til kvert vers, såg eg på det som sjølvsagt at me skulle hoppe over denne opptredenen. Men afrikanerane såg på det frå ein litt anna vinkel. Det var ikkje tvil om at me skulle vera med!

I dag har eg altså dansa syngande inn i kyrkja (jenta foran meg ba meg om å gjera akkurat som ho, noko som er ein god del vanskeligare enn det høyrest ut), og elles sunge, dansa, smilt og klappa til tre sangar. Foran svært mange folk. Ein søndag i Kamerun er kyrkja noko meir fullsatt enn kva den er på Bømlo.

Det fjerde, og siste, sjokket bunnar i ein litt spesiell tradisjon ein har her. Dersom nokon syng svært bra, eller du ganske enkelt synest dei har ein svært bra opptreden, kan du dansa fram og klistra ein mynt i panna til vedkommande.

I løpet av opptredenen vart naturlegvis mynt etter mynt klistra i panna på solisten vår. Men det som verkeleg satte meg ut, var når nokon kom og klistra ein mynt i panna mi. Eg skal ikkje påstå hverken at eg dansa rytmisk rett (eller på nokon måte dansa rett), at eg smilte spesielt fint eller at eg sang dei rette orda, men eg mista i alle fall all form for både melodi, ord og rytme då denne mynten vart plassert i ansiktet mitt.

No i ettertid har eg skjønt at det var dansinga mi som låg til grunn for mynten; den spreidde mykje latter og glede. Og reaksjonen min var nok opphav til enda fleire smil.

Til tross for alt dette, har eg tenkt både å reisa på fleire leirar dersom eg skulle få moglegheita óg å fortsetja i Gospel Singers. Dessutan har tre av jentene i koret lova å gi meg spesialundervisning i dans.

Mobil i Afrika

Noko av det som avveik mest frå forventningane mine då eg kom til Kamerun, var mobilane. Alle har mobil. Men ikkje misforstå; dei har sjølvsagt ikkje råd til å bruka den. Dei berre har den. Og dei har ikkje fasttelefon - det er eit steg i utviklinga dei glatt har hoppa over, saman med VHS-spelarar og andre tunge omvegar me i Noreg har vore innom for å komma der me er i dag.

Poenget med dette innlegget, er at eg no endeleg har fått meg kamerunsk mobilnummer. Det er som følgjer: 00237 94987125.

Eg hadde hatt mitt nye nummer i ca ein time, då telefonen min byrja å ringa. Dette fann eg svært merkelig, sidan eg ikkje hadde fått tid til å gi ut nummeret til nokon. Men eg svara då med eit norsk "hei" (sidan eg strengt tatt hadde publisert det på facebook), og i andre enden snakka det i veg på baya, fulani, samba eller eit anna språk eg ikkje forstår. Eg håpar verkeleg det ikkje var fransk, då er nok læringskurva mi endo slakare enn eg trudde.

Då same nummeret hadde ringt både 2 og 3 gonger (eg eg fleire gongar hadde prøvd meg på "bonsoir" og "je ne comprends pas") byrja eg å verta litt bekymra for om nokon verkeleg prøvde å ha tak i meg. Så eg spurte Sandra om det fantes noko internettside der eg kunne slå opp kamerunesiske nummer. Då fekk eg følgjande svar: "Men det er jo ikkje noko vits i. Dei slår jo berre nummer. I staden for å ringja opplysninga. Dei tykkjer det er gøy."

Fritidssyslar og afrikansk sprettert

Utan TV og med sporadisk internettilgang, må kreativiteten tas i bruk for å finna alternative tidsfordriv. Og det var nettopp difor det ein lørdags kveld vart satt opp 5-6 tomme brusflasker, laga av glass, langs muren på misjonsstasjonen.

Snart stod to eittåringar, ein økonomistudent og ein gjeng afrikanske gutar på rekke og rad med superkule sprettertar me nordmenna har hamstra inn, laga av ein vakt på stasjonen.

Nokon måtte juksa litt for å treffa.


Eg traff dessverre ingen flasker, men det er nok berre fordi eg gav meg tidlig for å ta bilete av dei andre. Elles skal det nemnast at sprettertane ikkje berre ser kule ut; har du prøvd eit par gongar, er det langt fra sikkert at ein fotballbane er lang nok til at du kan skyta trygt. Om du då ikkje kjøper sprettertane som er "pour les enfants". Desse skyt berre knappe 20 m.

Aco har fått seg vaskehjelp!

Å ha ein papegøye utanfor døra, høyrest nok svært eksotisk ut, og eg skal ærleg innrømma at eg tykkjer det er stas. Det som derimot verken eg eller Benjamin såg særleg fram til, var vaskejobben som følgjer med det å ha eit dyr. Og Aco er ingen unntak - i grunn er det fascinerande korleis ein så liten skapnad, kan laga så mykje gris.

Heldigvis fekk eg etter kvart ein strålande idé som eg sette ut i praksis for litt over ei veke sidan. Stadig kjem det tenåringsgutar på døra mi som vil selga meg bananer, spør etter mat og vil ha pengar til sko, skulebøker, blyant og viskelær. No har ein av desse fast jobb som vaskehjelp for Aco ein gong i veka.

Etter dette var eg storfornøgd med meg sjølv: Eg slapp å vaska buret til Aco, samtidig som eg fekk hjelpa ein liten gut med å skaffa seg skrivebøker til skulen utan å "læra han opp til å tigga". (Noko me gjer om me berre deler ut pengar, som igjen vil leda alt inn i ein veldig vond sirkel.)

Det var då eg koste meg over mitt eige kreative påfunn, at den uendeleg store forskjellen verkeleg gjekk opp for meg. At 12-åringar arbeider heime i Noreg, er nokså skjeldan. Men skulle det forkomme, er det mest sannsynleg fordi det aktuelle barnet verkeleg ynskjer seg det nye PS3-spelet, eller fordi han er nødt til å betala litt av DS-en sjølv. Her er mi nye vaskehjelp uendeleg glad for ein ekstra jobb (i tillegg til banan- og ananasselginga), slik at han kan ha høve til å notera det læraren seier.

I Koma i Kamerun

Kanskje ikkje så drastisk som det høyrest ut, men det var i alle fall ikkje noko å knipse i fingrane av. I dag var nemlig den norske skulen på 1-1,5 timars gåtur til landsbyen Koma søraust for N'Gaoundéré.

Her skulle me få sjå korleis livet i ein ekte afrikansk landsby med 150 innbyggjarar arta seg. Kanskje vil du synast det var ein vél lang gåtur for barneskuleelevar (og lærarar og eittåringar for den saks skyld) i godt afrikansk klima, men stien gjorde det vanskeleg for bilar å sleppa til.

Det var ein lang og varm gåtur.

Då me endeleg kom fram, vart me godt mottatt av heile landsbyen utanfor skulebygningen. Dei sang, ønska oss velkommen og var eit kroneksempel på afrikansk gjestfridom.

Etter kvart fekk me óg spelt ein fotballkamp; DNS mot landsbyen. Det endte som det måtte, med siger på heimelaget og skrubbsår på bortelaget. Og sjølv om eg meinte me burde revurdera det etter utfallet av kampen, gjorde me som planlagt og gav landsbyen fotballen i gåve.

Her er rektor i aksjon. Sidelinja er, etter kva eg forstod, der graset byrjar å verta høgt.


Då fotballkampen var over, vart me vist alle dei forskjellige grønsakene og plantane landsbyen dyrker. Alt frå kjende matvarer som gulrøtter og peanøtter til planter ikkje ein gong Trond visste kva heitte på fransk, vart dregne fram. Til slutt sendte dei med oss ein haug med smaksprøvar som me skal bruka i mat & helse på måndag.

Men det beste av alt var nok sukkerrøyra dei kutta opp og sendte med oss som niste på turen heim. Det var stor stas å tyggja på ekte sukkerrøyr, sjølv om dei ikkje er 15 cm lange som eg alltid har trudd.


Eitt stykk sukkerrøyr, noko lengre enn 15 cm.

Sukkerrøyra fall godt i smak.

Misjonsstasjonens smarting

Her kjem litt fakta om vår kjære papegøye, Aco!


Legg merke til korleis Aco poserer på biletet!


Aco har, er det vorte meg fortalt, fått namnet sitt fordi han stadig sa (og framleis seier) "Aco, Aco!". Det som er fascinerande med dette, er at "aco" er fulani (afrikansk språk) og betyr "papegøye". Det tok med andre ord ikkje lang tid før me forstod at vårt nye kjæledyr er svært intelligent.

Aco er nemleg ein afrikansk gråpapegøye, óg kalla grå jako, som vert rekna som ein av dei smartaste fuglane i verda. Den har ein intelligens som tilsvarar eit 4-5 år gammalt menneske, og den har ein kjenslemessig intelligens som tilsvarar ein 2-3 år gammal person.

Gråpapegøyen har eit særleg talent for å herma etter lydar til andre artar, og den kan læra opptil 500 ord, sjølv om rekorden er 800. Plutselig er det ikkje SÅ flaut at den ein liten periode kunne meir fransk enn meg.

Dersom du ikkje trur meg, kan du sjølv lesa dette, med meir, på wikipedia, dersom du trøkker her

Har du nokon gong sett "The Einstein Parrot" på youtube? Ja, det er óg ein afrikansk gråpapegøye.

Muffinskake og matmangel

Søndag i N'Gaoundéré. Eg har no vore her i to veker, men dagane er så tettpakka av fullstendig nye inntrykk, at det kjennest nærast som to månader. Eg kan endeleg meir fransk enn papegøyen min (om det kanskje ikkje er med god margin), eg har lært meg at når fotballkampen startar klokka 1400, er det ikkje vits å møta opp før 15.40(overraska når gudstenesta var berre 20 min forsinka i dag) og eg har byrja å setja pris på eit nytt tilvære med hushjelp, der middagen står på bordet kvar dag og kleda vaskar seg sjølv.

I dag regnar det, og med andre ord er det ingenting som skjer. (Regn er naturlig nok gyldig avlysningsgrunn for ein kvar avtale.) Sidan hushjelpa har fri, og eg difor er usikker på korleis eg skal få i meg middag i dag, bestemte eg meg for å laga muffins.
Muffinsformer er sjølvsagt umogleg å oppdriva, så ei kakeform får halda. No har muffinsrøra stått i ein halvrar gassomn i litt over ein time, utan anna synleg resultat enn ei litt stivna overflate. Det spørst om det vert særlig med mat før hushjelpa kjem igjen i morgon tidleg.

Det verste med situasjonen, er at medan mi største bekymring er ei muffinskake som ikkje vil verta gjennomsteikt, sender eg vekk tre lokale smågutar som kjem på døra mi og spør etter mat, pengar eller det eg elles måtte ha å gi vekk.
Eg sender dei vekk av den enkle grunn at me skal ikkje "læra dei opp" til å tigga. Dessutan kan me ikkje vita sikkert kven som verkeleg treng hjelpa me kan gi, og kven som fortel kreative løgnhistoriar.

Faktum er jo, at uansett kven det er som kjem på døra mi, om dei lyg eller snakkar sant, så har dei meir bruk for både pengane og maten enn kva eg har.

At eg gir pengar gjennom andre kanalar, som betre veit kven som "verkeleg" treng det og korleis ein kan hjelpa på best mogleg måte, er difor ikkje noka særleg trøyst når eg lukker døra for dei tre gutane.

Ein kan høyra uendeleg med føredrag om korleis ein skal handtera å komma til eit fattig land, men kjensla ein får av å seia nei til nokon som så åpenbart treng det meir enn deg sjølv, er umogleg å førebu seg på.


Muffinskaka endte som ein god og varm deig, og eg gler meg stort til Atta kjem tilbake på jobb i morgon.

Slangejakt

Dagens begivenhet: eg har sett ein slange. Første til no, og forhåpentligvis den siste. Du lurer kanskje på kvifor tittelen på innlegget er slangejakt? Jo, nettopp fordi slangen var på jakt. Etter meg.

Det som skjedde:
Nettet i leiligheten min er for tida dårlig, og desperat etter facebook har eg dei siste dagane vore på leiting etter internett. Til slutt fann eg eit signal - dersom eg stod på ein støypekant, heilt inntil murveggen på internatet her på stasjonen, var det mogleg å få kontakt med omverda.
Då eg stilte meg på denne støypekanten, skremde eg ei firfisle vekk frå heimen sin, men det brydde eg meg fint lite om. Så lenge eg fekk siste nytt frå moster, brydde det meg lite at denne firfisla stod ved murveggen, fire meter vekke, og glodde olmt på meg.
Problemet kom når firfisla etter kvart hadde fått nok, og kom susande mot meg. Det viste seg då at firfisla hadde ein veldig lang hale, og ingen føtter.

Eg gjorde sejølvsagt det einaste fornuftige: sprang for livet og gjorde meg til latter for 20 afrikanarar som var på bibelskule.


Sidan eg var litt for redd til å ta noko bilete, har eg henta eit på google (http://artofmanliness.com/2008/07/14/complete-guide-to-snakes/) , og eg skal heilt ærleg innrømma at min slange var litt kortere, litt mindre fargerik, men minst like skummel.

Send meg brev!

Dersom du kjenner på ei trang til å senda meg noko, eit brev, eit bilete eller ein sjokolade, er adressa mi som følgjer:

Marit Fauskanger Pedersen
Mission Protestante Norvegiene
b.p. 658
N'Gaoundéré
Cameroon

N'Goundéré here we come!

Endelig (rett nok i går, men nettet byrja å fungera først i dag) er me framme i Ngoundere etter ein 14 timar lang togtur.

Det var ei spanande reise, der me fekk sett mykje; både av Afrikansk kultur- og landskap. Om togturen var lang og varm, ville eg aldri ha valt den vekk om eg kunne; Mesteparten av tida vart tilbragt med store auge i vindauga. Når det var lyst, såg me på den vakre naturen, når det var mørkt på stjernehimmelen.

På alle stasjonar stod det kamerunarar utanfor og selde oss frukt m.m. gjennom vindauga. Etter kvart fekk eg kjøpt meg ei flaske honning, som no står i kjøleskapet mitt i leiligheten i Ngoundere - den vert nok ikkje opna på ei stund, med tanke på at eg nesten får utslett av å sjå på flaska. Fristelsen til å kjøpa noko ut av eit togvindu vart for stor til å ta hensyn til diverse allargiar.

Men om togturen var både interessant å spanande, var det utan tvil herlig å komma fram til ein leilighet, og ikkje minst ein dusj, i Ngoundere. Og det kjekkaste av alt, var nok at utanfor leiligheten min, stod det ein pappegøye, ved namn Aco, å venta. Litt nedtur at eg har ein pappegøye som snakkar betre fransk enn meg, men satsar på det ordnar seg når me byrjar med intensivskulering om ikkje lenge.

Førsteinntrykk

Eg har no vore i Afrika i snart 4 timar, og eg er allereie full av inntrykk.

For ein som som i 19 år har trudd at heile Afrika var utan både straum, innlagd vatn og møblar, vart det overraskande å koma til ein by med langt mindre mellomrom mellom gatelysa enn Bømlo (utan at det treng å bety all verda), facebook på flatskjerm i hotellresepsjonen og eit hav av nesten-ikkje-bulka tutande bilar på vegane.

Ja, eg må innrømma at mitt bilete av Afrika har vore noko urealistisk. For augneblinken er eg på eit trådlaust nettverk på hotellrommet mitt i Yaounde og skriv blogg, medan TV-en viser fransk-dubba friends.

Det er verkeleg morosamt korleis ting er så heilt annleis enn eg hadde trudd. Samtidig har eg framleis berre opplevd 4 timar av Kamerun, der mesteparten har teke plass på eit nokså bra hotell i hovudstaden.

Med andre ord ser eg no svært fram til nye inntrykk. I morgon får me god tid til å oppleva Yaounde, før det vert kveld og dagens høgdepunkt tek til: ei togreise til N'Gaoundéré på mellom 10 og 20 timar - alt etter om det er elefantar på linja eller ikkje.